ولنتاین را جشن نخواهیم گرفت

ولنتاین را جشن نخواهیم گرفت
و
به هم تبریک نخواهیم گفت



روز عشق را از 25 بهمن ( ولنتاین ) به
29بهمن
(سپندارمذگان ایرانیان باستان )
تغییر خواهیم داد .....
29 بهمن روز عشق
روز سپندارمذگان شاد باد ....
اگر از نژاد آریایی کورش کبیر هستی
به تمام ایرانیان برسان

زخمهءیاد

زخمهءیاد

چل ساله شـدی، ز چهــــچه افتادی

ویرانه ترین ســـــــــــــرای این آبادی

بیداد کند ، دلی شکســــــــــته ،اما

خامــــوش ترین منظرهء بیــــــــدادی

خوش بادسری که مسـتیش دادکند

خوش داد زتو ، تـــــــجسّم  ِ فریادی

شیرینی و شهد ِ عالم عشـق است

عشقی که تو داری و ،کنون فرهادی

بیــــــــــدرد کجا بنالد ؟ هــــــــــــرگز

نالندهء توئی ،کــــه زخمه ء هر یادی

پیرانه ســـرم ،به مـــژده از راه رسید

گفتا :که مخور غم ،که تو هــم آزادی

گردونه شدم چو چرخ گردون گشـتم

زین رو همه نا شاد و تو دیدم شادی!

حیف از گل ِسرخی که به ماخاررسید

حیف از تو مـــــدینه نه ، بغــــــــدادی

تابستان 80

بیهوده مانده ایم

بیهوده مانده ایم ، برخاک ِ این زمین
با ما کســی نگفت زین یاوه آفرین

هر لحظه مان ، یک نقطهء ســــیاه
کی می رســد بگو پایان ِ نقـطه چین

برگرد ِ دایره ، دوار ِحیرتیــــــــــــم
شد شیوه ای کهن،از‌ روز ِواپسین

فریاد رَس اجل ! تاکی فــریب وریا
دیگر بس است بیا ای مار ِآستین

مطلوب ِ ما شدی ،چون آب ِ بادیه
ما در سراب ِ تو ، آماده اینــــچنین

بگشوده این زمان ،آغوش ِما ببین
در انتــظارِ تو ، این قلب ِ پر حـزین

زین باغ ِ بی ثمر‌، نشنیده ای مگر
زین هرزه درگذر ، او را نما وجــین

چون رفته جان ِمن،آری نشان ِمن
انگشتری شدم ، رفته از او نگین

گوئی که چرخ ِدون،درگردش ِجنون
بنموده خون ِما، با عشق ِ او عجین

ای قلب ِپر هوس،بر جانِ ماچوخس
در مانده ام زتو، از روز ِ واپســـــین

ای غم برو دگر ، ازجان ِ من به در
بی طاقتی نگر،تاکی تو هم نشین

ای دل بیا که ما، بی زادو توشه ایم
دیگر نه جای ِما ، آلوده این زمــین!


بهار80

پر ِ پرواز

عیب جویم شده ای و همه دانند سرم
ای فدای تو ، در این راه نئی همسفرم

پر  ِ پرواز خدا داد که تا در  دره عشق
یا پران گشته و یا ،سوخته این بال و پرم

شکر ایزد که شناسند همه خلق ترا
ورنه با هجو کشانمت بدین شعر ترم

شب تاریک به به سر شد برو ای بوم ِ لعین
باوداد آمد و خواندست ،خروس ِ سحرم

عزت ِ نفس نشان داده و گفتم که توئی
رهرو راه در آن راه چو من رهگذرم

شیطنت کردی و از جهل شدی خیره ولی
غافل از اینکه خدا  هست به راه راهبرم

سر و دست ِتو زعلم و زهنر هست تهی
حاش لله که ز علم و ز هنر بهره ورم

به مثل نقش شبانی نه ترا هست سزا
گرگ افتاده درون ِ گلّه پا تا به سرم

رحم کردم به تو گر بیش نگفتم ورنه
هستی ات جمله بسوزد به خدا زین شررم

فکر خامی مکن ای دوست که من دیرگهیست
خورده ام بیش از آن قهوه ء ناب قجرم

گِله ای بود  در این شعر که می باید گفت
ز تو ای دوست بسی هست که خونین جگرم

بس کن این شیوه که معلوم تو خواهد گردید
خون به خون شسته،ندانی تو مگر من بشرم؟

اگرم شهرهء صبرم تو دگر شیر مشو
صبر  ِ من هست چو پیمانه و هم مختصرم

نیست در کیش من آ ئین ِ خبر چینی ،هوش
ورنه در علم ِ خبر زتو من پیشترم

پخته ای آش و مزن بیشتر ای دوست به هم
آتشی پیش مده  ،جوش مده بیشترم


من ز آتش بس ِ بین تو. و خود شاد شوم
بنگر پاکدلی، گوهر ِ روشن بصرم


بهار80  

یاوه

یاوه

شاید فرشتگان

خفته اند

پیام آوران راستی اند.

هنگام که بر ستیغ ِ سخنگاه

گفته می شود :

بشتابید!

بشتابید!

زمان

زمان ِدجالی است.

عنقریب

گوسالهءسامری

(این اسطورهءهزار سالهءحماقت)

به محرابی زر اندود

برده می شود.

کله پوکانی

که کماکان

کمال را در کلامی کال

جسته اند.

فریادی را فرا یاد می آورند:

درنگ مکنید!

درنگ مکنید!

هنگامهء عروج است.

که فرزند مریم

در چهارمین پاگرد ِ آسمانی

خویش است.

باید سفر کنیم

به عرش

کانجا

نه جایگاه ِ غیر ماست.

گفتند و رفتیم

دربیابان ِ آسمانی ِ رویا

ابرها نه آب

که سرابی بیش نبود

در خجلتستان ِ تزویر.

و فرشتگان

حنجره ِ بریده گان ِمسلخ

بریده بریده

هی گفتند:

یا

وه

یا

وه

هزارو سیصد هفتاد