در نشیب ِ عمر

روز گاری همچو بیـــــــدی ،موی بر سر داشتم

قامتی بالا بلند و کوه پیــــــکر داشـــــــــــــــتم

این دل ِوامانده ام ، دائم به گل گـــشت ِ خیال
مفلــــسی بودم که در رویا بســــی زر داشتم

گاه خامش همچو خاکستر شده من صم و بکم
گاه از هـــرم ِ سخن ،برلب چو آذر داشـــــــــتم

من به خود مشـــغول بودم ، دل به بازار ِ وفـــا
او به سودائی هزار و من چو یک ســـــر داشتم

کی کـــــــــبوتر باز بودم ،پشــــت بام ِ خانه ها
خانه ام ویران،به بام ِ دل کــــبوتر داشــــــــــتم

دل کـم آوردم ز بس بخــــــشنده بودم ، دلبران

دیدم آن مه پیـــــکر و از غیر ِ دل بر داشـــــــتم

عشق آمد کنج و دل شـــد گنج را چون پاسبان
مُلک را من مالک و قارون برابر داشــــــــــــــــتم

در نشیب عــمر ،عشقش نوشـــــدارو بهر من
دل به فکر نوش و من نیشـی چو نشتر داشتم

روزگار ِ بد هـــــــزاران شــــعبده در کار داشــت
باز بدتر من به پا دام ِفســـــونگر داشتــــــــــم

حال در هفت آســــــمان نوری نمانده بهر ِمن
راز داری آن زمان بســـــیار اخـــــــــــتر داشتم

زندگی

زندگیمان عبث رفتن ماست.

که نهایت

آن را

اوج دلخستگی و درماندن

کور سوئی است که میدارد راه

حال

در  پس اینهمه رنج

چه شود حاصل ما ؟

:ناپیداست

راز

 دوختـــــم لب ،تا نگـــویم ، آشـــــــکارا راز را

بسته ام بر دوســــتان درب طـــلب هم آز را

تا نگویم ،برمن این چندین صبا،چونان گذشت

چون، نشــاید گفتن ،این رمز  ِِغــــــم آواز را

آینه گشتم ،به خلوت ،خیره در چشمان ِ او

ای بسا اشــک دلم ،شــد خندهء غمـــاز را

دشمنم سنگی فکند و شیشهء قلبم شکست

دوستـــــم ،گفت آفـــــرینی   یار  سنــــگ انداز را

گرکشم، من طوق عزلت را به گردن باک نیست

زنده میـــدارم به دل ،من حســــرت ِ پرواز را

نیست یاری آشـــنا دردهای کهنـــــــه ام را

هر نفس لعـــنت فرستــــــم ،خانهء دلباز را

حجت ارخودرا شناسی،دل به مهر کس مبند

آتشــی درکش ، بســـوزان ،مهر هردمسـاز را

یوسف دل

گرگم  من و  یوسف ندریده، دهن آلود !

وصلی نچشیدم، که مرا هجر ِتو فرسود

افسوس  که  از  خرمن ِ گلهای  بهارت

گل هیچ نچیدیم و،بهار اینهمه بی سود؟

بودا  صفتی  ،  پاک  ،  اهورای  زمینی

از  مرد ۀ  ما ، رو ح ِ سفر کرد ۀ  موعود

امشب  به دلم ، عشق دگر جلوه ندارد

یارم   به نظر  آمد  و ،  اینگونه  بفرمود:

هیهات ، مخور  غم، که سفر ! هیچ  نمانده

پاسی زشبی رفت و ،سحر روشنی افزود

این  لالۀ دل  ، داغ ِ سفر داشت نپژمرد

امید ِ بهار  آمد و  ،  نومید  چه خوشنود

ای یوسف ِدل،چشم وچراغی به شبانگاه

ای رفته  سفر ، کم کن  این ناله و،بدرود

دوست

راه گم کرده دلم ، کو  و کجا ؟خانهء دوست؟
شمع کو؟ تا که بسوزد ،پرِ  ِ پروانهء دوست؟

چشم ها   منتظر   ِ  قامت  ِ موزون  ِ  تواند
دل پر از یاد ِتو شد ،چونکه بود خانه ء دوست ؟

«گرچه از  قافلهء  عشق ،جدا  مانده  دلم»
«بودم از  روز  ِازل ، واله  و دیوانه ء دوست»

گوهری راکه به کان ،کرده نهان تحفه زر یست
یاد ِ تو  هست نهان ،در دل ِ ویرانهء دوست

سالها سحر و فسون ، کرده دلم را به جمال
دلبری بود  که  دل ، برد ز بیگانه ء  دوست

عاشقی  را که  به سر  شور  ِجوانی باشد
جان ِ شیرین  دهد  او در ره  جانانه ءدوست

من اگر  سنگ   شوم ،شیشه شود سینهءتو
خوش بود بشکند آن،شیشه به این دانهءدوست


مطربا  ! راه دگر زن، که  سر آمد  غم  ِ من
بر سرم  هست  سر  ِ بوسهء دزدانه ء دوست

بارالها ،  دل ِ  حجت  که غمین  بود چه زود
شادیش گشت فزون ، رفت به کاشانهءدوست